💔 Let’s Divorce! gaat niet door.

En ja, dat doet wel een beetje zeer.

Ik begon aan Let’s Divorce! met een groot hart, een helder idee en een flinke dosis hoop. Een event waar mensen terecht konden als ze twijfelden over hun relatie, midden in een scheiding zaten of gewoon houvast zochten. Geen drama, maar helderheid. Geen oordeel, maar ruimte. En vooral: een plek waar je binnen zou komen met vragen en naar huis zou gaan met richting.

Mijn motivatie kwam recht uit het hart. Ik geloof dat je mag kiezen voor jezelf, ook als dat spannend is. Ik hoopte op minder vechten, meer begrip. Op scheidingen met meer rust en minder schade. En vooral op meer vrouwen (en mannen) die durven loslaten wat hen niet langer dient.

De reacties uit de scheidingswereld – coaches, mediators, juristen en andere betrokken professionals – waren fantastisch. Zoveel mensen sloten zich aan met enthousiasme, ideeën en vertrouwen. Het gaf me het gevoel dat dit niet alleen mijn droom was, maar iets wat we samen konden neerzetten. Als er ergens toekomst zit, dan is het wel bij mensen die met kennis én hart willen bijdragen aan betere scheidingen.

Zelfs de media pikte het op: Let’s Divorce! werd genoemd in onder andere VROUW (Telegraaf), LINDA.nl, Publique, vrouw-online en Bossche Omroep. Dat die platforms het initiatief wilden uitlichten, voelde als een bevestiging van hoe nodig dit is.

Helaas moet ik de realiteit onder ogen zien. De kaartverkoop bleef te ver achter om het verantwoord door te zetten. En hoe graag ik ook op doorzettingsvermogen en idealisme was blijven bouwen: ik ben ook gewoon een single moeder met een gezond gevoel voor risico. Dan moet je soms besluiten dat dit niet het moment is. En dat doet pijn. Want ik had dit zó graag neergezet.

De reacties waren verdeeld. Gelukkig vooral veel steun en mooie woorden, maar ook de voorspelbare weerstand. Vooral van mensen – opvallend vaak mannen – die liever zien dat vrouwen blijven zitten waar ze zitten dan dat ze zelf keuzes maken. En van mensen die het idee geweldig vonden, maar “nu nog even niet” wilden gaan. Waar dat precies aan ligt weet ik niet, maar het zegt wel iets. Misschien waren we gewoon te vroeg.

Wat ik vooral wil zeggen: dank je wel. Of je nu deelnemer was, volger, supporter of iemand die het idee de moeite waard vond – jouw betrokkenheid betekende veel. De droom is niet weg, ze verschuift alleen even van vorm. En ik hoop dat we elkaar op een later moment weer tegenkomen. Op een ander podium. Met hetzelfde doel.

Liefs,
Simone